Bij het vergiftigingsproces worden er direct in de hoorn gaten geboord , via deze gaten wordt de hoorn geïnjecteerd met zeer toxische ectoparasiticiden. Deze ectoparasiticiden worden ook gebruikt om teken te bestrijden en zijn in kleine hoeveelheden niet dodelijk voor de mens. Wel is inname giftig en kan zich uiten in misselijkheid, braken en convulsies, ook andere symptomen kunnen zich voordoen afhankelijk van de ingenomen dosis. Naast het hoornvergif begon ook een project om de hoorns te injecteren met kleurstof om stropers af te schrikken. In de meeste gevallen hangen in de reservaten borden die waarschuwen dat de hoorns van de neushoorn zijn behandeld.

Naast de morele kwesties van het vergiftigen van mensen, kleven er nadelen aan deze preventie methode. De reden om hoorns te vergiftigen is gebaseerd op twee veronderstellingen. Ten eerste, dat de stropers zullen worden afgeschikt en neushoorns met een vergiftigde hoorn niet zullen stropen. Ten tweede, dat consumenten de neushoorn hoorn niet kopen uit angst vergif tot zich te nemen.

Het privé wildreservaat Sabi Sands grenzend aan het Kruger National Park, had de hoorns van zijn neushoorns vergiftig. De vergiftiging van deze hoorns is op grote schaal geadverteerd. Dit schuwde stropers niet af en ook de neushoorns met vergiftigde hoorn werden geraakt. Waarschijnlijk zal de stroper zelfs wanneer hij bewust is van vergiftiging van de hoorn de neushoorn stropen, en de hoorn voor een grote som geld kunnen verkopen aan een tussenpersoon voor veel geld. Mogelijk vermeld de stroper niet dat sommige hoorns vergiftigd kunnen zijn.
De neushoorn handel bestaat uit geharde criminelen die neushoorns afslachten, de stropers/handelaren en importeurs zullen geen berouw hebben dat ze mogelijk iemand verwonden op duizend kilometers afstand. De tussenpersoon weet in sommige gevallen niet dat de hoorn vergiftigd is. In het wild raken hoorns beschadigd en bevlekt door grond en vegetatie, kleurstof op een hoorn zal daardoor snel vervagen totdat deze volledig is verdwenen.

Mochten stropers worden afgeschrikt door de vergiftiging van hoorns, zal dit waarschijnlijk leiden tot een toename van stroperij in andere gebieden waar de hoorn niet vergiftigd is. Net als met het dehornen is het onmogelijk om de hoorns van alle neushoorns in Afrika te vergiftigen. Er zijn ongeveer 25.000 neushoorns te beschermen in het continent , en is er simpelweg niet voldoende geld en tijd om alle hoorns te infuseren met chemicaliën. Om de techniek op een correcte manier te blijven toepassen zouden de neushoorns elke vier jaar opnieuw een behandeling moeten ondergaan. De hoorn van de neushoorn groeit immers 4 – 7 cm per jaar. Niet alleen is dit een zeer kostbare techniek, ook voor de neushoorn is het risicovol. De neushoorn moet telkens onder narcose gebracht worden om de hoorn te kunnen infuseren.

Het exacte effect van gif op de consument is onbekend, waardoor er ook weinig bewijs voor gevolgschade is. Het lijkt geen invloed te hebben op het consumentengedrag, de techniek vertrouwt immers op publiciteit en die is er weinig geweest in Vietnam en China. De afschrikking zou ook het tegenovergestelde effect kunnen hebben. Indien de consument een vergiftigde hoorn tot zich neemt en er gebeurt niets met hem, dan geloven ze mogelijk dat ze sterk zijn en dat de neushoornhoorn zo sterk is dat die het gif al uitgeschakeld heeft. Hierdoor zal het geloof in de genezende eigenschappen toenemen. Een ander probleem is dat tegenwoordig de neushoornhoorn niet enkel meer gebruikt wordt voor consumptie. Gezien de kostbaarheid van de neushoornhoorn wordt het tegenwoordig ook veelal gebruikt als statussymbool. En zal het niet uitmaken of die vergiftigd is of niet.

Er heerst angst dat vergiftiging van sommige hoorns de prijs van hoorns zonder vergif verder verhoogt. De consumenten zijn zeer rijk en kopen hun hoorns via vertrouwde netwerken. Mogelijk zijn ze bereid een hogere premie te betalen voor hoorns die niet vergiftigd zijn. In juli 2014 kwam een artikel uit geschreven door natuurwetenschappers en veterinaire deskundigen Sam Ferreira en Danie Pienaar van SANParks Scientific Services; Dr. Markus Hofmeyer van SANParks Veterinary Wildlife Services; en Dr. Dave Cooper van Ezemvelo Wildlife Services. De conclusie van dit artikel luidde ‘’natuurbeschermers mogen de infusietechniek niet gebruiken in de strijd tegen neushoornstroperij’’. Na onderzoek is gebleken dat het toxine niet doordringt door de hoge vezeldichtheid van de hoorn. Hierbij werden de toxines enkel gezien in de boorgaten en in geen ander deel van de hoorn. Dit betekend dat de vergiftiging enkel op kleine plekken zit en daardoor niet effectief is. Tegenstanders van de uitspraak van dit artikel beroepen zich op het feit dat ondanks dat het misschien niet effectief is het mogelijk wel afschrikt. Het is begrijpelijk dat eigenaren van wildparken of neushoorns bereid zijn alles te proberen om neushoorns te beschermen. Vertrouwen op een techniek die niet geheel werkt en waarbij je afhankelijk bent van een bluffende factor is geen goede keuze. Hierdoor kan het geld besteed worden aan preventie maatregelen waar het meeste effect op is.